Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Ośrodek (...) w L. XIII Wydział Cywilny z siedzibą w L. w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Sadowska

Protokolant: sekr. sąd. Magdalena Mądry

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2018r. w L.

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M. (1)

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 20.000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 września 2015r. do dnia zapłaty.

2.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

3.  Kosztami procesu obciąża powódkę w 75%, a pozwanego w 25%.

4.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.920,52 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

5.  Zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2712,75 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Sadowska

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 19 sierpnia 2015 r. powódka M. M. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jej dóbr osobistych i krzywdę doznaną w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 14.12.2003 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 04.02.2006 r. do dnia zapłaty.

Powódka wniosła również o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 grudnia 2003 r. około godz. 17.40 w L. doszło do wypadku drogowego, w którym kierujący samochodem osobowym marki (...) nr rej. (...) P. S. nie zachował szczególnej ostrożności, nie obserwował należycie drogi, w następstwie czego na oznakowanym przejściu dla pieszych potrącił powódkę M. M. (1), która przechodziła przez jezdnię z lewej na prawą stronę, w wyniku czego powódka doznała obrażeń ciała w postaci: wielofragmentowego złamania kości udowej prawej, wstrząśnienia mózgu, niedowładu nerwu strzałkowego prawego – pourazowego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 16 czerwca 2005 r. w sprawie o sygn. VII K (...)Sąd Rejonowy w L.uznał P. S. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. w sposób opisany powyżej i za to wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie zostało warunkowo zawieszone na okres 3 lat.

Dowód: kserokopia wyroku z dnia 16.06.2005 r. k. 14, kserokopia wyroku z dnia 02.11.2005 r. k. 15.

Sprawca wypadku ubezpieczony był z tytułu odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.

Dowód: bezsporne.

Z miejsca zdarzenia powódka została przewieziona do Wojewódzkiego Szpitala (...) w L., gdzie udzielono jej pierwszej pomocy i wykonano niezbędne badania. U powódki rozpoznano mnogie złamanie podudzia prawego, wstrząśnienie mózgu, uraz nerwu strzałkowego prawego na poziomie podudzia oraz powierzchniowy uraz głowy. U powódki rozpoznano również cukrzycę insulino niezależną. Powódka przebywała na Oddziale Urazowo – Ortopedycznym do 16 stycznia 2004 r. U powódki zastosowano leczenie zachowawcze na wyciągu szkieletowym bezpośrednim. W związku z ogólną poprawą stanu zdrowia powódce zaproponowano leczenie operacyjne, na które powódka nie wyraziła zgody. Powódce założono gips udowy i wypisano ją do domu. Powódka przez okres roku miała założony gips na nodze. W tym okresie głównie leżała w domu.

W dniu 5 października 2004 r. powódka została przyjęta do Wojewódzkiego Szpitala (...) w L. z powodu przetoki w okolicy przebytego złamania prawej goleni. Wobec powódki zastosowano leczenie zachowawcze. Powódka została zaopatrzona w ortezę szynowo – opaskową i w dniu 12 października 2004 r. została wypisana do domu.

W okresie od 24 listopada 2004 r. do 7 grudnia 2004 r. powódka przebywała w Rehabilitacyjnym Szpitalu (...) w P. w związku z rozpoznaniem u niej stawu rzekomego piszczeli prawej. Powódka przeszła zabieg operacyjny J. – F. piszczeli oraz zabieg polegający na przeszczepie z talerza biodrowego i na stabilizacji goleni aparatem zewnętrznym. W okresie od grudnia 2004 r. do końca kwietnia 2006 r. powódka miała założony na nodze stabilizator. Po zdjęciu aparatu zewnętrznego powódka przez okres sześciu tygodni miała założony gips, a następnie do końca 2006 r. powódka odbywała rehabilitację.

Zdaniem biegłego sądowego dr n. med. P. J. powódka przez okres 10 dni od dnia wypadku odczuwała ból o dużym stopniu natężenia, przez kolejne 10 dni ból o średnim stopniu natężenia i przez okres 6 tygodni ból o małym stopniu natężenia. Po tym okresie powódka odczuwała ból jedynie na zmianę pogody. W związku z leczeniem w październiku 2004 r. powódka odczuwała ból o średnim stopniu natężenia przez okres dwóch tygodni. W związku z leczeniem operacyjnym w grudniu 2004 r. powódka odczuwała ból o dużym stopniu natężenia przez okres dwóch tygodni, ból o średnim stopniu natężenia przez okres kolejnych dwóch tygodni i o małym stopniu natężenia przez okres czterech tygodni, a następnie ból związany ze zmianą pogody. W związku z usunięciem stabilizatora powódka odczuwała dolegliwości bólowe o średnim stopniu natężenia przez okres dwóch dni, a następnie przez okres dziesięciu dni o małym stopniu natężenia. W okresie dalszego leczenia gipsowego i rehabilitacji powódka przez okres sześciu tygodni odczuwała ból o małym stopniu natężenia. Zdaniem biegłego sądowego dr n. med. P. J., po tym okresie, u powódki występowały dolegliwości krótkotrwałe o niewielkim natężeniu i okresowo przez jeden – dwa dni w związku ze zmianą pogody. Dolegliwości te ustępowały po zażyciu zwykłych leków przeciwbólowych.

Okres leczenia ortopedycznego powódki trwał od 2003 do kwietnia 2006 r. Po tym okresie powódka została poddana rehabilitacji, która trwała do końca 2006 r. Leczenie stawu rzekomego piszczeli prawej zakończono wraz z usunięciem zespolenia zewnętrznego. U powódki podczas leczenia wystąpiło zagięcie osi w odcinku bliższym piszczeli w płaszczyźnie strzałkowej w granicach 10°, co powoduje zwiększenie przedrostu podczas badania i zmienia nieznacznie dynamikę chodu w stawie kolanowym prawym. Nie ogranicza to możliwości stabilnego chodzenia. Zdaniem biegłego dr n. med. P. J. największym problemem powódki jest otyłość, która powoduje znaczne przeciążanie stawów kolanowych, jak również trudności z wykonywaniem podstawowych czynności życiowych. Staw kolanowy prawy jest stabilny, sprawny ruchowo, natomiast staw skokowy jest również stabilny ze względu na słabą, lecz jednak częściową rewitalizację nerwu strzałkowego, co pozwala powódce na uniesienie stopy do pozycji pośredniej podczas chodu, co powoduje możliwość chodzenia z obciążeniem bez konieczności zabezpieczenia opadania stopy. Z punktu widzenia ortopedycznego życie rodzinne, towarzyskie i codzienne powódki było ograniczone do początku 2007 r. Bezpośrednio po zdarzeniu powódka była zmuszona do korzystania z pomocy osób trzecich i to w okresie do końca 2006 r. W tym okresie powódka chodziła o kulach łokciowych z odciążeniem i wymagała pomocy ze strony osób trzecich przy takich czynnościach jak higiena osobista, przygotowanie posiłków, zaopatrzenie w artykuły spożywcze i sprzątanie mieszkania. Pomoc ta mogła mieć wymiar 4-5 godzin dziennie przez okres trzech lat. Powódka poruszała się w tym okresie o kulach łokciowych, lecz czynności higieny osobistej, przygotowania posiłków, zaopatrzenie w artykuły spożywcze, sprzątanie mieszkania wymagały pomocy osób trzecich. Długie leczenie medyczne u powódki spowodowane było nie wyrażeniem przez nią zgody na zespalające złamanie leczenia operacyjnego. Leczenie ortopedyczne powódki trwało trzy lata. Utrudnienia w życiu codziennym były wywołane niezrośnięciem się złamania piszczeli z konsekwencją odciążenia kończyny prawej, co wymagało poruszanie się o kulach łokciowych. Powódka mogła się przemieszczać jednak stan ten wymagał nadzoru osób trzecich. Stan powódki w okresie leczenia miał charakter przewlekły, gdyż po zespoleniu stawu rzekomego w grudniu 2004 r. powódka wymagała dalszego odciążenia, przy czym komfort poruszania się był już lepszy. Po okresie uzyskania zrostu powódka mogła poruszać się swobodniej z odciążeniem kończyny operowanej, stopniowo nawet bez kul łokciowych. Powódka obecnie porusza się przy pomocy kul łokciowych ze względu na opory psychiczne. Obecnie kule stosowane są przez powódkę asekuracyjnie i trudno je będzie powódce odstawić ze względu na zaburzenia metaboliczne. Zdaniem biegłego dr n. med. P. J. powódka nie wymaga leczenia rehabilitacyjnego. Na skutek znacznych deformacji zewnętrznych kończyn i otyłości brak jest wskazań do leczenia rehabilitacyjnego.

Aktualnie podawane przez powódkę dolegliwości bólowe głowy zdaniem biegłej neurolog dr n. med. M. M. (2) nie należy łączyć bezpośrednio z wypadkiem. Zdaniem biegłej są one następstwem nadużywania leków przeciwbólowych (polekowe bóle głowy), małej aktywności fizycznej i zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. Również podawane przez powódkę aktualnie dolegliwości bólowe dolnego odcinka kręgosłupa zdaniem biegłej neurolog dr n. med. M. M. (2) nie należy łączyć bezpośrednio z wypadkiem. Zdaniem biegłej powódka mogła odczuwać bezpośrednio po wypadku kilkutygodniowe dolegliwości bólowe kręgosłupa związane z ogólnym potłuczeniem. W ocenie biegłej, na podstawie przeprowadzonego wywiadu i badania, obecne dolegliwości bólowe są następstwem otyłości, małej aktywności fizycznej oraz zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. Z punktu widzenia specjalizacji neurologa powódka w związku z wypadkiem nie wymagała pomocy osób trzecich. Uszkodzenie nerwu strzałkowego prawego objawia się osłabieniem zgięcia grzbietowego stopy. Aktualnie osłabienie wykonywania tego ruchu występuje w stopniu niewymagającym dodatkowego zaopatrzenia ortopedycznego. Występujące osłabienie w tym zakresie nie powodowało i nie powoduje konieczności poruszania się w asekuracji kuli łokciowej. Stan ten należy uznać za utrwalony i dlatego powódka nie wymaga leczenia rehabilitacyjnego. Z punktu widzenia neurologa życie powódki w wyniku wypadku nie uległo ograniczeniu. Zdaniem biegłej neurolog dr n. med. M. M. (2) aktualnie główną przyczyną niesprawności powódki jest otyłość, która negatywnie wpływa na ogólną wydolność, sprawność fizyczną oraz sprawne poruszanie się. Dodatkowym czynnikiem wpływającym negatywnie na ogólny stan powódki jest cukrzyca, na którą powódka chorowała już w momencie wypadku. Zdaniem biegłej powódka wymaga redukcji masy ciała, która by spowodowałaby poprawę w zakresie ogólnej sprawności oraz zmniejszyłaby odczuwane dolegliwości bólowe kręgosłupa.

Pod koniec 2006 r. u powódki pojawiły się szumy uszne. W okresie powypadkowym powódka nie zgłaszała żadnych skarg odnośnie szumów usznych czy pogorszenia słuchu i nie leczyła się w Poradni Otolaryngologicznej. Szumy uszne najczęściej są następstwem zmian w obrębie zewnętrznego przewodu słuchowego, błony bębenkowej, kosteczek słuchowych, ślimaka, nerwu słuchowego, pnia lub kory mózgu. Szumy uszne towarzyszą głuchocie starczej. Zdarza się, że są powikłaniem stosowania leków (karbamazepina, L-dopa, propranolol, aminofilina, kofeina, amino glikozydy, salicylany). Ich przyczyną może być też nadciśnienie tętnicze, nadczynność tarczycy. Przyczyną mogą być zmiany naczyniowe w mózgowiu lub znaczne zwężenie tętnicy szyjnej lub układu kręgowo – podstawnego. Najczęściej nie udaje się ustalić przyczyny szumów usznych. Aktualnie istotne leczenie subiektywnych szumów usznych możliwe jest tylko w przypadku ustalenia konkretnej przyczyny. Brak farmakoterapii, która by spowodowała ustąpienie szumów usznych. Upośledzenie słuchu może mieć charakter ośrodkowy (uszkodzenie mózgowia) lub zdecydowanie częściej – obwodowy (uszkodzenie nerwu słuchowego, struktur ucha). Zdaniem biegłej neurolog dr n. med. M. M. (2) brak jest możliwości ustalenia, co mogło być ewentualną przyczyną powstania zgłaszanych przez powódkę szumów usznych i osłabienia słuchu. Samo wstrząśnienie mózgu, którego doznała powódka, przy braku uszkodzenia mózgowia oraz uszkodzenia kości czaszki, nie jest przyczyną szumów usznych oraz osłabienia słuchu.

Doznane obrażenia ciała, wywołany tym trwały uszczerbek na zdrowiu i niepełnosprawność, długotrwały okres leczenia oraz towarzyszące temu bole i cierpienia, miały i mają negatywny wpływ na zdrowie i równowagę psychiczną powódki. Obecnie stan psychiczny powódki, po wypadku komunikacyjnym w dniu 14.12.2003 r., to występowanie u niej cech istotnego nasilenia cech nerwicy depresyjno – lękowej z somatyzacją i zaznaczonymi objawami Zespołu (...) po wypadku komunikacyjnym z zagrożeniem życia i zdrowia w fazie przewlekłej wymagającej wsparcia terapeutycznego. Głównymi utrzymującymi się objawami i problemami psychicznymi powódki pozwalającymi na postawienie diagnozy są:

- lęki egzystencjalne o to czy będzie ją stać na taką rehabilitację, która pozwoli utrzymać podstawową sprawność fizyczną,

- zaburzenia snu powodujące, że większość nocy nie śpi i stara się w swoim pokoju funkcjonować tak by nie przeszkadzać innym, a źródłem tej bezsenności są zarówno bóle fizyczne jak i lęki i napięcia psychiczne,

- kompulsywne, nawracające myśli o wypadku, leczeniu, utraconej sprawności, niepewnemu rokowaniu, co do zdrowia fizycznego i zależności od innych itp.

- lęki komunikacyjne, dotyczące zarówno poruszania się pieszego jak i środkami komunikacji z antycypowaniem nieszczęścia i objawami psychosomatycznymi,

- poczucie słabej przydatności rodzinie i nadmiernej zależności od ich członków z jednoczesnym poczuciem winy za ograniczanie swobody życiowej tych osób,

- analiza cech osobowości badanej sprzed wypadku do wieku 54 lat na podstawie danych anamnestycznych istotnych psychologicznie, pozwala stwierdzić, że wypadek spowodował takie zmiany w konstrukcji psychicznej i wydolności fizycznej, które istotnie obniżyły jej obecną wydolność życiową, a prognoza, co do przyszłości jest niepewna i wymaga pracy terapeutycznej w zakresie fizycznym i psychicznym.

W skali depresji B. powódka uzyskała wynik 74,24 %, co sugeruje występowanie zaburzeń depresyjnych i jest to stan istotny psychologicznie.

W dniu wypadku powódka miała ukończone 53 lata i pracowała, jako kucharka w domu seniora. Po wypadku przebywała na rencie chorobowej, a w wieku 55 lat powódka przeszła na emeryturę. Powódka mieszka wraz z córką i wnukiem. Na początku 2018 r. powódka została wdową. Powódka otrzymuje świadczenie emerytalne w wysokości 1.600 zł oraz zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł. Po wypadku powódka kilkakrotnie korzystała z pomocy neurologa, który stwierdził następnie brak konieczności kontynuowania leczenia. Po wypadku powódka nie korzystała z pomocy psychologa, ani psychiatry. Powódka porusza się przy pomocy kul ortopedycznych. Powódka nie jest aktywna ruchowo.

Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany na podstawie decyzji z dnia 3 lutego 2006 r. przyznał powódce kwotę 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę. Ponadto pozwany przyznał powódce kwotę 11.540,34 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Powódka nie kwestionowała kwot przyznanych jej przez ubezpieczyciela.

Dowód: - dokumentacja medyczna dot. powódki k. 16-21, k. 104-124, k. 131-138

- kserokopia zdjęć k. 22-25

- pisma pozwanego k. 26-28, k. 61-74

- druk zgłoszenia szkody k. 57-61

- zeznania powódki k. 80, k. 238, k. 331

- zeznania świadka R. M. k. 94

- zeznania świadka H. W. k. 94

- opinia psychologiczna z dnia 21.07.2016 r. wydana przez psychologa E. W. k. 169-177

- opinia biegłego ortopedy – traumatologa dr n. med. P. J. k. 211-218

- ustna opinia biegłej E. W. wydana na rozprawie w dniu 21.06.2017 r. k. 238

- opinia medyczna biegłego sądowego neurologa dr n. med. M. M. (2) k. 244-251

- opinia uzupełniająca neurologa dr n. med. M. M. (2) k. 291-294

Sąd zważył, co następuje:

Zeznania powódki Sąd ocenił, jako wiarygodne, albowiem były one spójne i zgodne ze zgromadzonym materiałem dowodowym w sprawie.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka R. M.. Zeznania te są spójne, logiczne i korespondują z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Zeznania świadka H. W. były niewiarygodne jedynie w zakresie, w jakim świadek twierdziła, że powódka zachorowała na cukrzycę po wypadku, albowiem z karty informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia wypadku wynika, że u powódki już wówczas stwierdzono cukrzycę insulino niezależną. W pozostałym zakresie zeznania świadka Sąd ocenił, jako wiarygodne, albowiem zeznania te były zgodne z pozostałym materiałem dowodowym.

Przydatne w sprawie okazały się: opinia psychologiczna z dnia 21.07.2016 r. wydana przez psychologa E. W. wraz z ustną opinią wydaną na rozprawie w dniu 21.06.2017 r., opinia biegłego ortopedy – traumatologa dr n. med. P. J. oraz opinia medyczna biegłego sądowego neurologa dr n. med. M. M. (2) wraz z uzupełniającą opinią, albowiem zostały sporządzone w sposób fachowy, rzetelny i nie budzący żadnych wątpliwości.

Dowody z dokumentów Sąd uznał za wiarygodne, albowiem zostały sporządzone w przepisanej formie, przez podmioty uprawnione i nie budziły wątpliwości, co do swojej prawdziwości, nie były też kwestionowane przez strony postępowania.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Pozwany dokonał zapłaty na rzecz powódki kwoty 60.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Powódka domagała się zasądzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę dodatkowo w kwocie 80.000,00 zł. Podkreślenia wymaga okoliczność, iż charakter krzywdy, jako szkody niemajątkowej przesądza o jej niewymierności, a odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, takie jak ból, długotrwałość leczenia i dolegliwości powstałe w związku z urazami oraz negatywne odczucia przeżywane na skutek cierpień fizycznych. Nie bez znaczenia dla oceny jest również wiek poszkodowanego i skutki uszkodzenia ciała w zakresie ogólnej zdolności do funkcjonowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 lipca 2013 r. I ACa 195/13, LEX nr 1363278). Przy ocenie krzywdy powódki, Sąd miał na uwadze zarówno rozmiar i stopień jej cierpienia, przebieg leczenia oraz skutki uszczerbku w jej zdrowiu które mają wpływ na jej obecne funkcjonowanie. Sąd nie miał wątpliwości, iż rozmiar cierpienia fizycznego powódki był znaczny. Powódka doznała znacznego bólu fizycznego bezpośrednio po wypadku, była trzykrotnie hospitalizowana, przeszła jeden zabieg operacyjny i odbyła półroczną rehabilitację. Powódka doznała znacznych ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu w związku z tym, że przez rok czasu miała unieruchomioną nogę w gipsie, a następnie przez okres półtora roku miała założony stabilizator. Powódka w tym czasie odczuwała dolegliwości bólowe o różnym stopniu natężenia i była zmuszona korzystać z pomocy innych osób. Powódka stała się osobą niepełnosprawną, poruszała się przy pomocy kul łokciowych i musiała zrezygnować z wykonywania pracy. W związku z przebytym wypadkiem u powódki pojawiły się zaburzenia depresyjne, które obecnie występują u niej w postaci nerwicy depresyjno – lękowej z somatyzacją i zaznaczonymi objawami Zespołu (...) po wypadku komunikacyjnym z zagrożeniem życia i zdrowia w fazie przewlekłej. W związku z rozpoznaną nerwicą powódka wymaga leczenia terapeutycznego.

W ocenie Sądu z uwagi na rozmiar doznanej krzywdy przez powódkę oraz obecnie utrzymujących się zaburzeń psychicznych w postaci nerwicy o charakterze depresyjno - lękowej, odpowiednie dla zrekompensowania tej krzywdy będzie zadośćuczynienie w wysokości 80.000 zł. Zdaniem Sądu powyższa kwota spełnia swój kompensacyjny cel. Nie jest kwotą symboliczną, a przeciwnie w stosunku do doznanej krzywdy, wyraża odczuwalną i odpowiednią ekonomicznie wartość. Mając na uwadze, że powódka otrzymała już od pozwanego z tytułu zadośćuczynienia kwotę 60.000 zł, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 20.000,00 zł (pkt. 1 wyroku), a w pozostałym zakresie powództwo oddalił (pkt. 2).

Sąd doszedł do przekonania, że przyznanie powódce zadośćuczynienia w kwocie wyższej niż 80.000,00 zł nie byłoby adekwatne do rozmiaru jej krzywdy. W związku z przebytym wypadkiem powódka nie wymaga leczenia ortopedycznego, ani neurologicznego, ani nie musi odbywać rehabilitacji. Jeśli chodzi o zakres uszczerbku w zdrowiu doznanym przez powódkę wskazać należy, że u powódki w czasie leczenia doszło do zagięcia osi w odcinku bliższym piszczeli w płaszczyźnie strzałkowej, co obecnie zmienia nieznacznie dynamikę chodu w stawie kolanowym prawym. Powyższe nie ogranicza jednak możliwości stabilnego chodzenia. W związku z przebytym urazem u powódki nie występują żadne schorzenia o charakterze neurologicznym. Z przeprowadzonego postępowania nie wynika, aby odczuwane przez powódkę dolegliwości w postaci szumów usznych, bólów głowy czy bólu kręgosłupa były skutkiem wypadku doznanego w dniu 14 grudnia 2003 r. Jedynym obecnie utrzymującym się urazem związanym z tym zdarzeniem jest nerwica depresyjno – lękowa, przy czym stan psychiczny powódki winien ulec poprawie dzięki leczeniu terapeutycznemu, któremu powódka winna się poddać. Z opinii specjalistów ortopedy i neurologa wynikało jednoznacznie, że aktualnie główną przyczyną niesprawności powódki jest otyłość, która negatywnie wpływa na ogólną wydolność, sprawność fizyczną oraz sprawne poruszanie się. Dodatkowym czynnikiem wpływającym negatywnie na ogólny stan powódki jest cukrzyca, na którą powódka chorowała już w momencie wypadku. Zdaniem biegłych powódka wymaga redukcji masy ciała, która spowodowałaby poprawę w zakresie ogólnej sprawności oraz zmniejszyłaby odczuwane dolegliwości bólowe kręgosłupa. Okolicznością przemawiającą za nie przyznawaniem powódce zadośćuczynienia w kwocie wyższej niż 80.000 zł było również to, że długie leczenie medyczne u powódki spowodowane było nie wyrażeniem przez nią zgody na zespalające złamanie leczenia operacyjnego w trakcie pierwszego pobytu w szpitalu. Ponadto Sąd miał na względzie, że powódka w żaden sposób nie kwestionowała decyzji pozwanego z dnia 3 lutego 2006 r. w zakresie przyznanego jej zadośćuczynienia w kwocie 60.000 zł i po upływie dziewięciu lat zdecydowała się wystąpić o przyznanie zadośćuczynienia w większej wysokości. Mając zaś na względzie, że obecnie jedynym skutkiem odczuwanym przez powódkę w związku z przebytym wypadkiem jest uraz psychiczny w postaci nerwicy, Sąd uznał, że wysokość zadośćuczynienia winna ulec zwiększeniu o kwotę 20.000 zł tak by zrekompensować utrzymujący się nadal u powódki uraz psychiczny. Zdaniem Sądu wszystko powyższe, przemawiało za oddaleniem roszczenia powódki powyżej zasądzonej kwoty.

Powódka domagała się ustawowych odsetek od dnia 4 lutego 2006 r. do dnia zapłaty. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. odsetki należą się wierzycielowi od chwili, gdy dłużnik spóźnia się ze spełnieniem wymagalnego świadczenia pieniężnego. Zadośćuczynienie traktowane jest, jako wierzytelność bezterminowa, w związku z powyższym jego wymagalność należy wiązać z datą zgłoszenia zobowiązanemu roszczenia sprecyzowanego, co do wysokości (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 12 grudnia 2012 r. o sygn. I ACa 1280/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 lutego 2013 r. sygn. I ACa 1092/12). Pozwany otrzymał odpis pozwu w dniu 14 września 2015 r. W związku z powyższym, Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia 15 września 2015 r. do dnia zapłaty, uznając, że od tej daty pozwany pozostaje w zwłoce w zapłacie.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu w zw. z § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, rozdzielając je stosunkowo zgodnie z wynikiem procesu.

Powódka wygrała niniejszy proces w 25 % i poniosła koszty zastępstwa procesowego w postaci wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 3.600 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz uiściła opłatę sądową w wysokości 4.000,00 zł oraz poniosła koszty wynagrodzenia biegłych w łącznej kwocie 3.330,51 zł. Pozwany wygrał niniejszy proces w 75 %, poniósł również koszty zastępstwa procesowego w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 3.600 zł. Zgodnie z procentowym wynikiem sprawy Sąd w pkt. 4 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.920,52 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, a w pkt. 5 Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2.712,75 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Sadowska