Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w XVII Wydziale Karnym-Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Kawula (spr.)

Sędziowie: SO Sławomir Olejnik

SO Anna Judejko

Protokolant: staż. Patrycja Rataj

przy udziale Arkadiusza Dzikowskiego prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2015 r.

sprawy T. G. oskarżonego o przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. i art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu

z dnia 28 stycznia 2015 roku, sygn. akt. VIII K 615/14

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten tylko sposób, że w pkt. 3 kwotę zasądzonego od oskarżonego T. G. na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. D. zadośćuczynienia podwyższa do kwoty 5 000 zł (pięć tysięcy),

2.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Anny Nowakowskiej kwotę 516,60 zł brutto tytułem kosztów pomocy prawnej z urzędu za postępowanie odwoławcze,

4.  obciąża oskarżonego T. G. kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w kwocie 536,60 zł w, zwalniając go jednocześnie w całości od opłaty za II instancję.

Anna Judejko Dariusz Kawula Sławomir Olejnik

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2015r., w sprawie VIII K 615/14, Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu uznał oskarżonego T. G.za winnego zarzuconego mu przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. i art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnionego na szkodę pokrzywdzonego P. D.i za ten czyn na podstawie art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie w myśl art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby, zaś na jej poczet, w razie zarządzenia wykonania wymierzonej kary pozbawienia wolności, na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył zatrzymanie oskarżonego w dniu 10 marca 2014r. Nadto, w myśl art. 46 § 1 k.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego P. D.kwotę 1000 zł tytułem zadośćuczynienia. Na podstawie stosownych przepisów zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. Anny Nowakowskiej kwotę 723,24 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1648,58 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych w całości oraz wymierzono mu opłatę w kwocie 1200 zł.

Przedmiotowy wyrok zaskarżył apelacją pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego P. D. , kwestionując go w części dotyczącej orzeczenia o karze i środku karnym i zarzucając mu rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności i orzeczonego środka karnego w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa, jakiego dokonał oskarżony oraz w relacji do celów, jakie kara winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, a wynikającą z orzeczenia zbyt niskiej kary i środka karnego.

W konsekwencji podniesionego zarzutu, apelujący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku bezwzględnej kary pozbawienia wolności oraz orzeczenie zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 50 000 zł, ewentualnie zaś o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazała się tylko częściowo zasadna, ale była celowa, gdyż doprowadziła do korekty zaskarżonego wyroku.

Na wstępie należy zauważyć, iż Sąd I instancji rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku przewodu sądowego, a na ich podstawie dokonał w pełni prawidłowych ustaleń faktycznych. Sąd Rejonowy do przypisanego oskarżonemu czynu zastosował też prawidłową kwalifikację prawną. Należycie przy tym wykazał winę i sprawstwo oskarżonego T. G., a swoje stanowisko w sposób całkowicie przekonujący umotywował w pisemnym uzasadnieniu. Uzasadnienie to jako pełne, jasne i logiczne, odpowiada wymogom z art. 424 k.p.k., umożliwiając kontrolę odwoławczą zaskarżonego rozstrzygnięcia. Sąd Odwoławczy nie dostrzegł w rozumowaniu Sądu I instancji żadnych błędów, czy nieprawidłowości, które miałyby rzutować na treść zaskarżonego orzeczenia.

Nie mając żadnych zastrzeżeń do poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych oraz w pełni akceptując przyjętą w zaskarżonym wyroku ocenę prawną przypisanego oskarżonemu czynu, Sąd Okręgowy dokonał kontroli zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze.

Przechodząc do analizy zaskarżonej części wyroku, tj. orzeczenia o karze, Sąd Odwoławczy pragnie przypomnieć, że dyrektywy wymiaru kary zostały sformułowane w art. 53 k.k., zgodnie z którymi sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza starania o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych orzeczonych za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznego niebezpieczeństwa tego czynu (obecne określenie ustawowe odnosi się do szkodliwości społecznej czynu sprawcy) oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego jej oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 1980 r,. sygn. akt III KR 9/80, opubl. w OSNPG z 1980 r., z.11, poz. 139).

Sąd Okręgowy po wnikliwej analizie całokształtu ustaleń Sądu Rejonowego w przedmiotowej sprawie nie dopatrzył się okoliczności, które uzasadniałyby przychylenie się do wniosku apelującego i zaostrzenie elementów kary wymierzonej oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem, poprzez wymierzenie kary pozbawienia wolności w wyższym rozmiarze z jednoczesną rezygnacją z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania. Należy podkreślić, iż Sąd I instancji w sposób należyty ustalił wymiar kary dla oskarżonego T. G.. Orzeczona kara jest karą adekwatną do stopnia winy oskarżonego oraz rozmiarów społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Analiza akt sprawy, a w szczególności sporządzonego przez Sąd Rejonowy uzasadnienia zaskarżonego wyroku, nie pozwala w ocenie Sądu II Instancji uznać, iż w niniejszej sprawie sytuacja wymierzenia nadmiernie łagodnej kary miała miejsce. Wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności, z przepisu art. 157 § 1 k.k. przewidującego surowszą odpowiedzialność karną, z całą pewnością jest adekwatna zarówno do stopnia zawinienia, jak i dość wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, na co słusznie wskazał Sąd Rejonowy w motywach zaskarżonego wyroku. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej wymiaru kary (k. 240-242 akt, k. 7-9 uzasadnienia) wskazuje przy tym, że Sąd I instancji przy wymiarze kary miał na uwadze podstawowe cele kary oraz uwzględnił wszystkie istotne okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego. Nie ma zatem jakichkolwiek podstaw do wymierzenia oskarżonemu surowszej kary.

Nie zasługuje na aprobatę twierdzenie apelującego, jakoby Sąd Rejonowy nie docenił w należyty sposób okoliczności obciążających w niniejszej sprawie. Należy wskazać, że słusznie Sąd Rejonowy jako okoliczności obciążające oskarżonego wymienił przede wszystkim naganną motywację oskarżonego, który naraził życie i zdrowie innej osoby oraz spowodował obrażenia ciała pokrzywdzonego, nadto wskazał na niskie pobudki zachowania oskarżonego, który z błahego powodu tj. kłótni sąsiedzkiej zaatakował pokrzywdzonego wykazując tym samym lekceważący stosunek do obowiązujących norm prawnych. Nie uszło również uwadze Sądu I instancji, że swoim bezprawnym zachowaniem oskarżony naruszył dwa przepisy ustawy karnej.

Apelujący nie docenił jednak rangi okoliczności działających na korzyść oskarżonego, które prawidłowo wskazał Sąd I instancji, a mianowicie jego dotychczasową niekaralność oraz pozytywną opinię, jaką cieszy się w miejscu zamieszkania i zatrudnienia.

Przedstawione w apelacji argumenty, jakoby Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności nie uwzględnia zasad prewencji generalnej, są zdaniem Sądu Odwoławczego całkowicie chybione. Należy wskazać, iż obecnie niedopuszczalne jest ukierunkowanie się przez sąd orzekający przy wymiarze kary celem obliczonym li tylko na odstraszenie innych, potencjalnych sprawców od podobnych zachowań. Kształtowanie bowiem świadomości prawnej społeczeństwa nie może sprowadzać się wyłącznie do negatywnej prewencji ogólnej, pojmowanej wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, lecz związane jest ściśle z dyrektywą stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz dyrektywą stopnia winy, zwaną też dyrektywą sprawiedliwościową. Tylko bowiem kara wymierzona w granicach winy sprawcy, a jednocześnie współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, jest karą sprawiedliwą, pozytywnie wpływającą na społeczeństwo, budzącą aprobatę dla jej wymiaru, co z kolei stwarza warunki do umocnienia i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Dodatkowo dyrektywa współmierności kary do stopnia winy pełni funkcję limitującą karę, wprowadza zakaz przekraczania przez karę stopnia winy, co ma zabezpieczać przed orzekaniem kar niezasłużonych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 13 marca 2003r., w sprawie II AKa 47/03, OSA 2003/10/99). Jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji przy wymiarze kary oskarżonemu kierował się zarówno względami prewencji ogólnej, rozumianej jako wpływanie poprzez konieczną surowość kary na kształtowanie prawidłowych postaw społecznych, w tym także w zakresie poczucia sprawiedliwej odpłaty, jak i celami szczególno prewencyjnymi, które kara winna odnieść wobec oskarżonego i w ocenie Sądu odwoławczego uwzględnił przedmiotowe aspekty we właściwej proporcji. Warto zaznaczyć, że w przekonaniu Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy bezbłędnie wziął pod uwagę przy wyrokowaniu w/w okoliczności obciążające oskarżonego, jak i korzystne dla oskarżonego, a orzeczoną wobec oskarżonego karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, należy uznać za w pełni trafną, albowiem jest ona proporcjonalna do popełnionego przez niego czynu i uwzględnia w odpowiedni sposób stopień społecznej szkodliwości oraz stopień zawinienia sprawcy, stanowiąc adekwatną dolegliwość za popełnione przestępstwo. Podkreślić również warto, iż wymierzona dolegliwość karna nie narusza zasady humanitaryzmu, zgodnie z którą kara nie powinna stanowić dla osoby oskarżonej rażącej dolegliwości i przekraczać stopnia zawinienia.

Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd odwoławczy podziela również stanowisko Sądu I instancji o zasadności skorzystania w przypadku oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu Okręgowego zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat należy uznać za decyzję ze wszech miar trafną. Słusznie Sąd I instancji położył nacisk na dyrektywę prewencji indywidualnej w jej aspekcie wychowawczym, co w połączeniu z pozytywną prognozą kryminologiczną dało podstawę do zastosowania wobec T. G. instytucji warunkowego zawieszenia wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. W przedmiotowej sprawie, w ocenie Sądu odwoławczego, zwłaszcza postawa oskarżonego oraz jego właściwości i warunki osobiste pozwalają w sposób przekonywujący i wiarygodny zbudować przypuszczenie, iż w wypadku warunkowego zawieszenia kary w stosunku do niego, cele kary zostaną osiągnięte. Mianowicie, oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, pracuje, cieszy się pozytywną opinią zarówno w miejscu pracy, jak i zamieszkania. Należy także wskazać na stosunkowo młody wiek oskarżonego (32 lata), oraz okoliczność, że dotychczas nie był on karany sądownie. Trudno zatem zgodzić się z twierdzeniem, by występek, którego się oskarżony dopuścił, jakkolwiek naganny, wskazywał na daleko posuniętą demoralizację oskarżonego. Wręcz przeciwnie, w ocenie Sądu Okręgowego, zachowanie oskarżonego miało charakter incydentalny i można skonstruować wobec niego pozytywną prognozę kryminologiczną oraz stwierdzić, iż zrozumiał on naganność swojego postępowania i zasługuje na udzielenie mu szansy, w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej za popełnienie przypisanego mu czynu. Zdaniem Sądu odwoławczego, apelujący skupiając się głównie na celach zapobiegawczych kary, pominął okoliczność, iż kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania ma większe szanse osiągnąć wobec oskarżonego cele z zakresu prewencji indywidualnej.

Nadto, Sąd II instancji pragnie zauważyć, że pobyt w zakładzie karnym nie zawsze jest konieczny, a w niniejszej sprawie jego zastosowanie wykluczyłoby możliwość osiągnięcia celów kary, albowiem przy uwzględnieniu charakteru popełnionego czynu, pobyt w zakładzie karnym mógłby wywołać efekt przeciwny do zamierzonego. Jednocześnie, zdaniem Sądu Okręgowego okres próby 2 lat stanowi konieczny, ale i wystarczający odcinek czasowy, podczas którego oskarżony będzie mógł swoim zachowaniem dać świadectwo temu, że zrozumiał naganność swojego postępowania i zasługiwał na udzielenie mu szansy, w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Oznacza to, że Sąd I instancji dał oskarżonemu szansę na diametralną zmianę swojego postępowania, określając jednak stosunkowo długi okres próby, w trakcie którego każde ewentualne bezprawne zachowanie T. G. będzie oceniane pod kątem instytucji zarządzenia wykonania kary (art. 75 k.k.). Tylko i wyłącznie od oskarżonego zależy czy skorzysta z szansy zmiany swojego życia w warunkach wolnościowych. Co równie istotne, stosownie do treści art. 75 § 2 k.k., sąd może zarządzić wykonanie kary nie tylko w razie popełnienia nowego przestępstwa, ale także w sytuacji, gdy skazany w okresie próby rażąco narusza porządek prawny. Oznacza to, że każde niepoprawne zachowanie oskarżonego, w szczególności postawa wskazująca na lekceważenie obowiązujących norm prawnych, będzie mogło stanowić podstawę do wdrożenia kary pozbawienia wolności do wykonania. Zdaniem Sądu odwoławczego takie ukształtowanie kary jest najbardziej pragmatyczne z punktu widzenia osiągnięcia celów kary.

Reasumując, taki wymiar kary, jaki został orzeczony przez Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku, jest w pełni adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuścił się oskarżony oraz jego zawinienia i w sposób należyty osiągnie cele z zakresu prewencji tak ogólnej, jak i szczególnej. Sąd Okręgowy jest więc zdania, że większą korzyść dla oskarżonego, przy braku szczególnego uszczerbku dla interesu wymiaru sprawiedliwości, przyniesie gdy T. G.pozostanie na wolności i będzie zmuszony zmagać się z ciążącym na nim zobowiązaniu finansowym w postaci obowiązku zapłaty zadośćuczynienia, która to dolegliwość majątkowa oddziałuje szczególnie, jak i ogólnie prewencyjnie. Także wyznaczony okres próby, winien zagwarantować, że oskarżony przemyśli swoje nieodpowiednie zachowanie i wyciągnie z niego właściwe wnioski na przyszłość. Decyzja ta jest więc wyrazem racjonalizmu w wymiarze kary, natomiast – w ocenie Sądu odwoławczego – bezwzględna kara pozbawienia wolności, o którą wnioskował apelujący, byłaby rażąco surowa i nadmiernie dolegliwa. Zastrzeżeń Sądu odwoławczego nie wzbudziło również rozstrzygnięcie z pkt 4 zaskarżonego wyroku dotyczące zaliczenia zatrzymania oskarżonego na poczet wymierzonej kary.

Przechodząc do kolejnego zarzutu apelującego i jego wniosku o orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku zapłaty na podstawie art. 46 § 1 k.k. przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 50 000 zł, stwierdzić należy, iż zasługiwał on na uwzględnienie w niewielkiej części, jednakże doprowadził do zmiany zaskarżonego wyroku w tym zakresie i podwyższenia kwoty orzeczonego zadośćuczynienia do sumy 5000 zł. W tym miejscu należy podkreślić, że zdecydowanie słusznym rozstrzygnięciem było wzmocnienie przed Sąd Rejonowy orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności obowiązkiem zapłaty zadośćuczynienia za wyrządzoną pokrzywdzonemu przestępstwem krzywdę, albowiem dodatkowa dolegliwość ekonomiczna w powiązaniu z pozostawieniem oskarżonego na wolności ma szansę zrealizować cele kary, w szczególności w sposób realny uświadomić mu nieopłacalność popełniania przestępstw oraz wpłynąć w pozytywny i wychowawczy sposób na jego postawę i sposób życia.

Prawidłowo Sąd I instancji wskazał, że w toku prowadzonego postępowania nie udało się wykazać wysokości konkretnej szkody poniesionej przez P. D., niemniej jednak, Sąd odwoławczy zgodził się z twierdzeniem apelującego, że zasądzona tytułem zadośćuczynienia kwota 1000 zł niedostatecznie uwzględnia doznaną przez niego krzywdę. Wbrew twierdzeniu apelującego, Sąd Rejonowy uwzględnił dolegliwości bólowe wywołane bezprawnym czynem oskarżonego oraz poczucie krzywdy towarzyszące pokrzywdzonemu, jak również fakt operacji oka, którą przeszedł P. D., co wiązało się z koniecznością przebywania na dwumiesięcznym zwolnieniu lekarskim oraz wydatki związane z zakupem lekarstw w wysokości 100 zł. Niemniej zarzutem, który można zasadnie postawić Sądowi orzekającemu jest, że w niewystarczającym stopniu uwzględnił on wymienione okoliczności określając sumę zadośćuczynienia. Należy zgodzić się z apelującym, że same uzyskiwane przez pokrzywdzonego zarobki w skali miesiąca oscylują na poziomie 2000-2500 zł, a – jak wskazano wyżej – bezsporne jest, iż pokrzywdzony był niezdolny do pracy przez blisko dwa miesiące. Powyższa okoliczność oraz fakt, że niewątpliwie pokrzywdzony do dnia dzisiejszego odczuwa skutki zdarzenia, przy czym po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji był ponownie hospitalizowany, a później pozostawał pod opieką specjalistycznej poradni, uzasadniają w przekonaniu Sądu odwoławczego podwyższenie kwoty zasądzonego zadośćuczynienia do sumy 5000 zł. Jednak należy wyraźnie stwierdzić, iż żądana przez apelującego kwota 50 000 zł była zbyt wygórowana w świetle okoliczności rozpatrywanej sprawy. Apelujący oprócz wskazania na dalszą hospitalizację oskarżonego, nie przedstawił żadnych konkretnych i rzetelnych dowodów uzasadniających podwyższenie kwoty zadośćuczynienia do 50 000 zł. W tym miejscu należy wyraźnie stwierdzić, że jeżeli zasądzone zadośćuczynienie za doznaną krzywdę orzeczone na rzecz pokrzywdzonego nie stanowi pełnego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, pokrzywdzony może dochodzić dodatkowych roszczeń w postępowaniu cywilnym. Orzeczenie w procesie karnym nie zamyka pokrzywdzonemu drogi do dalszego procesu cywilnego, jeżeli uzna on, że wszystkie jego roszczenia nie zostały przez sąd karny uwzględnione.

Mając na uwadze powyższe, Sąd odwoławczy w pkt 1 wyroku, dokonał korekty zaskarżonego orzeczenia w ten sposób, że w pkt 3 zaskarżonego rozstrzygnięcia kwotę zasądzonego od oskarżonego T. G. na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. D. zadośćuczynienia podwyższył do kwoty 5000 zł.

W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy (pkt 2 wyroku).

W punkcie 3 wyroku, Sąd Okręgowy, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zmianami), zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. Anny Nowakowskiej kwotę 516,60 zł brutto, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądzono od oskarżonego T. G. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania odwoławczego w kwocie 536,60 zł. W ramach orzeczenia o kosztach, Sąd Okręgowy na podstawie art. 17 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. (Dz. U. z 1983 r.Nr 49, poz. 223 ze zm.), zwolnił oskarżonego w całości od opłaty za II instancję.

Anna Judejko Dariusz Kawula Sławomir Olejnik