Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Czarnecka

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2017 roku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko J. W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 24 października 2016 roku

w sprawie o sygnaturze akt: I C 500/16

I. oddala apelację;

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 120 zł tytułem kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Anna Czarnecka

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 grudnia 2015 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od J. W. kwoty 169,37 zł, wynikającej z faktury VAT nr (...), tytułem zapłaty za wznowienie dostawy gazu przerwanej z winy odbiorcy wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz kosztami procesu.

Wyrokiem z dnia 24 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Szamotułach oddalił powództwo (pkt 1) oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2).

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w całości i zarzucając:

1.  sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i uznanie, że do wykazania zasadności obciążenia pozwanej opłatą z tytułu wznowienia dostaw paliwa gazowego niezbędne było przedłożenie faktur VAT świadczących o istniejącym uprzednio zadłużeniu, a także przedłożenia wezwania do zapłaty z informacją o istniejącym zadłużeniu, a nadto przyjęcie, że Sąd winien dokonać oceny prawidłowości procedury poprzedzającej wznowienie dostaw i obciążenie pozwanej opłatą za wznowienie, a w konsekwencji bezzasadne uznanie, że powód nie był uprawniony do wstrzymania dostaw i zdemontowania gazomierza, podczas gdy nieuprawnione było ocenianie prawidłowości wstrzymania dostaw, a Sąd bezpodstawnie i bez dokonania wszechstronnej analizy sprawy uznał, że nie zaistniały warunki uprawniające powoda do wstrzymania dostaw paliwa gazowego;

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 217 § 1 w zw. z art. 227 k.p.c. mające wpływ na wynik postępowania przez niedoręczenie powodowi odpisu sprzeciwu pozwanej i pozbawienie powoda możliwości ustosunkowania się do twierdzeń i zarzutów w nim zawartych przed wyznaczoną rozprawą, podczas gdy powód na etapie składania pozwu nie mógł przewidzieć wszystkich zarzutów podnoszonych przez pozwaną i został pozbawiony prawa przedstawienia Sądowi wskazanych w uzasadnieniu dokumentów;

3.  naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. mające wpływ na wynik postępowania poprzez dokonanie dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i błędnym uznaniu, że powód nie wykazał zasadności roszczenia, podczas gdy pozwana w toku sprawy uregulowała zaległość z tytułu pobranego paliwa gazowego, przyznając tym samym, że istniała podstawa wstrzymania dostaw gazu.

Apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, tj. zasądzenie od pozwanej 169,37 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty, a ponadto kosztów procesu za obie instancje.

Zgodnie z treścią art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku zostało ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy na podstawie zebranego w sprawie i właściwie ocenionego materiału dowodowego, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy przyjął jako własne (art. 382 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.) i stały się one podstawą orzekania odnośnie zgłoszonego przez powódkę żądania. Sąd Okręgowy podzielił także przedstawione przez Sąd Rejonowy rozważania prawne.

Odnosząc się do najdalej idącego zarzutu - pozbawienia możliwości ustosunkowania się do twierdzeń pozwanej, w ocenie Sądu Okręgowego nie był on zasadny.

Przedmiotowa sprawa została zainicjowana pozwem złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym. W tym postępowaniu zgodnie z treścią art. 505 ³¹ § 1 k.p.c. powód wnosi pisma wyłącznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego. Nadto jeżeli pozwany dokona wyboru wnoszenia pism procesowych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, także i on dalsze pisma w sprawie wnosi wyłącznie za pośrednictwem tego systemu (art. 505 ³¹ § 2 k.p.c.). W konsekwencji sprzeciw od wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty może być wniesiony w formie papierowej, bądź elektronicznej. Należy wyjaśnić, że w elektronicznym postępowaniu upominawczym akta sprawy prowadzone są w systemie teleinformatycznym, zatem w razie wniesienia pisma w postaci papierowej sporządza się jego cyfrowe odwzorowanie i umieszcza się je w tych aktach, a pisma w postaci papierowej przechowuje się w pomocniczym zbiorze dokumentów - § 268 rozp. Ministra Sprawiedliwości z 23 grudnia 2015 r. Regulamin urzędowania Sądów powszechnych (Dz. U. 2015, poz. 2316 ze zm.). Innymi słowy, nawet w przypadku wniesienia sprzeciwu w formie papierowej, tzw. e-sąd nie doręcza powodowi odpisu sprzeciwu, tylko umieszcza go w systemie teleinformatycznym, a umieszczenie pisma w tym systemie zastępuje jego przesłanie na konto użytkownika (tj. powoda lub jego pełnomocnika). W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy ustalił, że wniesiony przez pozwaną sprzeciw od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym został wprowadzony do systemu teleinformatycznego (k 82), co w tym postępowaniu oznacza, że pełnomocnik powódki go otrzymał i mógł się z nim zapoznać. W tej sytuacji zgłoszony w apelacji zarzut niedoręczenia odpisu sprzeciwu jest pozbawiony podstaw. Por. także art. 132 § 1 ² k.p.c.

Co zaś się tyczy zarzutu doręczenia pełnomocnikowi powódki odpowiedzi na pozew już po wydaniu wyroku, Sąd Okręgowy zauważa, że wbrew dyspozycji art. 132 § 1 k.p.c. w treści odpowiedzi na pozew nie zostało zawarte oświadczenie o doręczeniu odpisu pisma pełnomocnikowi powódki albo o jego nadaniu przesyłką poleconą, czego konsekwencją winien być zwrot tego pisma bez wzywania do usunięcia tego braku, a co uszło uwadze Sądu Rejonowego. Mamy więc niewątpliwie do czynienia z uchybieniem, dlatego Sąd Okręgowy nie brał pod uwagę treści odpowiedzi na pozew. Stwierdzić jednak należy, że ostatecznie powód nie był pozbawiony możliwości obrony, a nadto uchybienie to nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia. Wszystkie zarzuty pozwanej zostały bowiem podniesione w złożonym wcześniej sprzeciwie, łącznie z tym, że w sprzeciwie pozwana zakwestionowała zasadność demontażu licznika z jej winy, zatem powódka mogła się do tych zarzutów w pełni odnieść, a Sąd miał obowiązek uwzględnić stanowisko pozwanej.

Przechodząc natomiast do oceny zgłoszonego przez powódkę roszczenia o zapłatę wskazać trzeba, że skoro pozwana kwestionowała w ogóle zasadność wystawienia faktury VAT nr (...), która obejmowała sporną należność w kwocie 169,37 zł tytułem kosztów wznowienia dostaw gazu z winy odbiorcy, to na powódce spoczywał ciężar wykazania dochodzonego roszczenia co do zasady i wysokości (art. 6 k.c.).

Podstawą zgłoszonego przez powódkę roszczenia o zapłatę kwoty 169,37 zł było ponowne podłączenie licznika gazu na skutek uprzedniego zdemontowania go z winy odbiorcy (k. 25), który posiadał zaległości w zapłacie należności z tytułu dostaw gazu (k.2). Tymczasem pozwana kwestionowała, aby posiadała zaległości w płatnościach, aby była wzywana do uregulowania należności pod rygorem demontażu gazomierza i twierdziła, że zapłaciła żądaną przez powódkę kwotę, bo była w sytuacji przymusowej, spowodowanej odłączeniem gazu w sezonie zimowym (k. 5).

Na powódce spoczywał zatem ciężar wykazania, że spełnione zostały przesłanki do obciążenia pozwanej kosztami wstrzymania i wznowienia dostarczania paliwa. W tej sytuacji procedura poprzedzająca wznowienie dostaw gazu podlegała badaniu, bowiem przesłanką dochodzonego roszczenia nie jest samo wznowienie dostaw gazu, lecz ich wznowienie z winy odbiorcy. W szczególności, w związku z treścią art. 6b ust. 3 w zw. z art. 6b ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. 2017 poz. 220 ze zm.), powód winien wykazać, że w związku z ze zwłoką w zapłacie należności za dostawę gazu przekraczającą 30 dni od daty wymagalności, powiadomił odbiorcę na piśmie o zamiarze wstrzymania dostaw gazu, jeżeli odbiorca nie ureguluje zaległych i bieżących należności w okresie 14 dni od dnia otrzymania tego powiadomienia. To zawiadomienie ma dać możliwość odbiorcy niedopuszczenia do wstrzymania dostawy paliw poprzez dokonanie wymaganej zapłaty lub też wszczęcie postępowania reklamacyjnego (art. 6c ustawy), bo w przypadku złożenia reklamacji w wymaganym terminie, nie wstrzymuje się dostarczania paliw gazowych do czasu jej rozpatrzenia (art. 6c ust. 1 ustawy). Powód nie sprostał temu obowiązkowi dowodowemu. Skoro nie nastąpiło wymagane przepisem powiadomienie, nie zachodziła podstawa do wstrzymania dostawy gazu, a zatem nie można przyjąć, że wznowienie dostawy winno nastąpić na koszt odbiorcy. Dodatkowo stwierdzić trzeba, że powódka nie wykazała także wysokości żądania, bo określając kwotę tytułem wznowienia dostawy gazu przerwanej z winy odbiorcy - 169,37 zł, nie powołała się na taryfę obowiązującą w dacie montażu licznika gazu tj. 10 grudnia 2014 r., lecz na taryfę zatwierdzoną decyzją z 17 grudnia 2014r., która mogła być stosowana nie wcześniej niż po upływie 14 dni od jej opublikowania (k. 24,25,32-33).

W konsekwencji należało uznać, że powódka nie wykazała dochodzonego roszczenia co do zasady ani co do wysokości, co prowadzić musiało do oddalenia apelacji, o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., jak w pkt I. sentencji. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w pkt II. sentencji na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. Powód przegrał apelację w całości, zatem zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy winien zwrócić pozwanej poniesione przez nią koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Pozwana była w tym postępowaniu reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, zatem poniosła koszt jego wynagrodzenia, które na podstawie obowiązujących przepisów przy wartości przedmiotu zaskarżenia 168 zł podlega zwrotowi w kwocie 120 zł - § 2 pkt 1 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 in fine rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 poz. 1804 ze zm.).

SSO Anna Czarnecka